Biyografi Ara!
Binlerce biyografi keşfedilmeyi bekliyor
Semir Aslanyürek
yönetmen, akademisyen
Sayfayı paylaş
İlgili Kategoriler
Semir Aslanyürek
yönetmen, akademisyen
Prof. Dr. Semir Aslanyürek
15 Ağustos 1956 tarihinde Antakya'da doğdu. İlk ve orta eğitimini Antakya'da tamamladı. 1975 yılı sonbaharında Şam'a gitti. 1978 yılına kadar Şam Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde öğrenim gördü.
Yaptığı bir taş yontu ile Sovyetler Birliği'nden burs kazandı. 1979 yılında Sovyetler Birliği'ne gitti. Henüz okulun hazırlık sınıfındayken heykel eğitimi görmek yerine sinemayı tercih etti. 1980 yılından 1986 yılının sonuna kadar Moskova Devlet Sinema Enstitüsü (VGIK) Film Yönetimi Fakültesi, Oyunculuk, Sinema ve TV Filmi Bölümü'nde Lisans ve Yüksek Lisans eğitimi gördü.
Sinema Enstitüsü'nde "Yara" "Babil'de Yalnızlık" ve "Yukarda Havalar Temiz" adlı kısa filmlere imza attı.
1986 yılının sonlarında Türkiye'ye döndü. 18 ay askerlik yaptı. Antakya'da 2 yıl taş yontarak hayatını kazanmaya çalıştı.
1990 yılında Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi, Sinema TV Bölümü'nde öğretim görevlisi olarak işe başladı.
1993 yılında "Vagon" adlı ilk uzun metrajlı filmini çekti ancak yapım sonrası çalışmalarını tamamlayamadı. İkinci Uzun metraj filmi olan "Şellale"yi 2001 yılında çekti.
1995 yılında doçent, 2002 yılında profesör unvanını aldı.
2003 yılında "Çağlar İçinde Antakya" adlı bir belgesel çalışması yaptı. Yine 2006 yılında "Eve Giden Yol" adlı üçüncü Uzun metraj filmini çekti.
Arapça ve Rusça biliyor.
ESERLERİ:
Senaryo Kuramı ve "Bir Dağ Düğünü" adlı yayınlanmış iki kitabı ve "Sinema ve TV'de Görüntü Kurgusu" adında Rusçadan bir çevirisi var.
Akademik Yaşamı
2002 M.Ü. GSF Sinema TV. Bölümü’nde profesörlük.
1995 M.Ü. GSF Sinema TV. Bölümü’nde doçentlik.
1994 M.Ü. GSF Sinema TV. Bölümü’nde yardımcı doçentlik
1993 M.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde sanatta yeterlik.
1979-1986 SSCB Devlet Sinema Enstitüsü, Film Yönetmenliği Fakültesi, Oyunculu Film Yönetimi Bölümü’nde lisans ve yüksek lisans.
FİLMLERİ:
Kaos - 2018 (Sinema Filmi)
Lal - 2013 (Sinema Filmi)
7 Avlu - 2009 .... 35mm, 100'
Eve Giden Yol - 2006 .... 35mm, 130'
Şellale - 2001 .... 35mm, 120'
Vagon - 1993 .... 35mm, 95'
Yönetmenliğini Yaptığı Belgesel Filmler
Çağlar İçinde Antakya - 2003 .... Belgesel
Yönetmenliğini Yaptığı Kısa Filmler
Kapı - 2003
Yukarda Havalar Temiz - 1986
Babil’de Yalnızlık - 1986
Yara - 1982
Senarist
Lal - 2013 (Sinema Filmi)
7 Avlu - 2009 .... 35mm, 100'
Agent - 2004
Eve Giden Yol - 1990, 2000
Şelale - 1984, 1999
Kızıl - 1995, 1998
Karmaşa - 1993, 1995
Vagon - 1986
Senfoni - 1985
Ödülleri
Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, birincilik ödülü. 1999
Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, ikincilik ödülü. 1998
Yunus Nadi Senaryo Yarışması, mansiyon. 1992
“Vagon - Moskova 1985, (1992 Yunus Nadi Senaryo Yarışması, Mansiyon)
“Eve Giden Yol - Antakya-İstanbul 1989-1998 (1998 Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, İkincilik)
“Şelale - Moskova-İstanbul 1984-1999 (1999 Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, Birincilik)
Yayınları
1995 Antrakt Yayınları, Sinema’da Görüntü Kurgusu (çeviri)
1998 Yayıncılık, Senaryo Kuramı
1989-2001 tarihleri arasında yayınlanan Bilim ve Sanat, Yeni Yüzyıl, Antrakt, Klaket ve diğer dergilerde sinema yazıları ve söyleşiler.
“Senfoni - Moskova 1986 (Senaryo)
“Duruşma Gecesi - 1994 (Friedrich Dürrenmatt’tan uyarlama senaryo)
“Karmaşa - İstanbul 1993-1995 (Senaryo)
“Kızıl - İstanbul 1995 (Senaryo)
“İstanbul-İstanbul”, İstanbul 2000 (Senaryo. Yazımı devam ediyor)
“Kayıp - İstanbul 2001 (Senaryo. Yazımı devam ediyor)
Film Yönetimi Atölyesi (Yazımı devam ediyor)
Reklam Çalışmaları
Türkiye İş Bankası “Sağduyu - serisinde ve “Verita - ile “Dışbank - ve “Telsim, Çıldıran Müdür - reklamlarında yardımcı yönetmen,
Kalp Vakfı için üç filmde, “Türk Modası Şimdi de Moskova’da”, Esbank “Dert Çekmeyin, Kart Çekin - serisinin üç filminde ve “Gezer Terlik - imaj reklamlarında yönetmen
HAKKINDA YAZILANLAR
Semir Aslanyürek Hakkında
Semir Aslanyürek doğduğu Antakya'dan Şam'a gidip tıp ve güzel sanatlar eğitimi aldı. Oradan Sovyetler Birliği'ne geçip yedi yıl sinema okudu. Türkiye'ye dönüp, gençliğinden beri peşinden koştuğu düşü, 'Şellale' filmini sonunda tamamladı.
Yüksek kayalardan köpürerek yuvarlanıyor sular. Havada döne döne küçük bir gölete dökülüyor. Şelalenin dibinde, suyun kayalara çarpıp dağıldığı küçük göletin etrafında toplanmış kadınlar. Bağıra çağıra bir gece önce gördükleri rüyalarını anlatıyorlar. Çünkü eski bir inanışa göre 'rüyalar akan suya anlatılır ve yorumu Yusuf peygambere mahsustur.' Bu yüzden Antakya yöresinde rüyalar şelaleye anlatılır ve buralarda şelaleye 'şellale' denir. Şelalenin dibindeki göletin kenarında bir kayaya oturan kadın hışımla göğsünü açıp dövünüyor, saçını başını yolarak öfkeyle anlatıyor rüyasını. Bir başka kadın bir öncekinin tersine sakin ama çok üzgün rüyasını anlatırken. Yeni gelen bir kadın gülümseyerek bakıyor şelaleye. Bir başkası yüzündeki acının çizgileriyle başlıyor rüyasını anlatmaya. Ama hiçbirinin sesi duyulmuyor şelalenin gürültüsünden. Bir kadının rüyası bittiğinde şelalenin köpüren suları ekranı kaplıyor. Görüntü donup kalıyor. Antakya'dan başlayan öykü montaj masasının başından kalktı Semir Aslanyürek. Ardındaki ekranda bıraktığı, yıllardır peşinden koştuğu düşü 'Şellale' filminin artık montaj aşamasına gelmiş görüntüleriydi.
Aslanyürek'in yaşam öyküsü 1956 yılında Antakya'da başlıyor. Dokuz yaşından itibaren taş yontuyor Antakya'ya bağlı Harbiye'deki 'Şellale'nin dibinde. Zaten buralarda her üç kişiden en az biri heykel yapar. Bütün Akdeniz kıyısına buradan gider taş heykeller. Üniversite çağına gelince Ankara'ya gidip Dil Tarih Coğrafya Fakültesi'ne kayıt yaptırıyor. Ancak o yıllardaki siyasal kamplaşmanın getirdiği şiddetten nasibini alıp kötü bir dayak yiyince Antakya'ya geri dönüyor.
Antakya'da bir arkadaşı dil öğrenmek için Suriye'ye gitmek ister. Aslanyürek de ona yardımcı olacaktır. Birlikte Ankara'ya Suriye Büyükelçiliği'ne giderler. Elçilik görevlileri nasıl gideceğini, ne yapacağını anlatırlar arkadaşına. Bir yanlış anlama sonucu Aslanyürek'in de gitmek istediğini sanarak formalite gereği bir sınava gireceğini anlatırlar. O da "Niye olmasın" diyerek Suriye'ye gitmeye karar verir. "Suriye'ye gitme fikri orada çıktı. Tamamen bir tesadüf. Aslında ben tesadüflere inanmıyorum. En basit rastlantılar bile insan aklının ermeyeceği kadar karmaşık ve önemli." Arkadaşıyla birlikte Şam'a gider Aslanyürek. Kaydını tıp fakültesine yaptırır. Artık Şam'da maceralı günler başlamıştır. Üç yıl tıp eğitimi görür. Ancak doktorluk ona göre değildir. Hocaları "Ne sen uğraş, ne de bizi uğraştır" der. Bunun üzerine güzel sanatların heykel bölümüne geçer. Dokuz yaşından beri yaptığı gibi taş yontmaya başlar yeniden. Birgün arkadaşıyla Türkçe konuşarak giderken yanlarına biri yaklaşıp Azeri Türkçesiyle konuşmaya başlar. Bu kişi Şam'daki Sovyet Kültür Merkezi'nin Azeri müdürüdür. Sovyet Kültür Merkezi'ne gidip gelmeye başlar.
"9 Mayıs Sovyetler'in Zafer Bayramı'dır. İkinci Dünya Savaşı'nda Almanya'nın kesin yenilgiye uğratılıp teslim olduğu gün. Her yıl 9 Mayıs'ta bir resepsiyon verilir. Ben de davetliydim. O yıllarda öğrenciyim, ailem para gönderiyor. Bir çelenk yaptırmak istedim bayram için. Param çıkışmadı. Bunun üzerine bir yontu hediye etmeye karar verdim. Onu yaptım. Resepsiyona gittiğimde de yontuyu hediye ettim. Sanıyorum iki hafta sonra Leningrad Güzel Sanatlar Akademisi'nden bir heykeltıraşla bir gazeteci gelmişti.Tanışıp konuştuk biraz." Sovyetler Birliği'nden gelenler yontuyu çok beğenmişti. Heykeltıraş olanı "Sana burs verelim, gel akademinin heykel bölümünde yedi yıl oku" der. Ama Aslanyürek sinema okumak istiyordur. Bunu söyler Türkçe. Ancak kültür merkezinin Azeri müdürü bu söylediklerini tercüme etmez. "Sen" der "Önce bir git oraya. Birkaç ay sonra bölümünü değiştirirsin. Önce bir hak kazan." Aslanyürek kabul eder, Şam'dan Sovyetler Birliği'ne geçer. Şam'dayken öğrenci pasaportuyla yılda üç kez Türkiye'ye gelmektedir. Ama Sovyetler'e geçmesiyle, artık yedi yıl süreyle Türkiye'yi göremeyeceği günler başlamıştır. Kiev'de öğrencidir Aslanyürek. Planladığı gibi heykel bölümünü bırakır, sinema okumaya başlar. Bir sene sonra'da daha iyi bir sinema okuluna gitmek için Moskova'ya geçer. SSCB Devlet Sinema Enstitüsü'nün sınavlarına katılır. "Moskova'daki okul çok önemliydi. Devlet bütün ihtiyaçlarımı karşılıyordu. Öğrenci yurdunda kalıyordum. Burs veriyorlardı. İki senede bir elbise, ayakkabı, palto gibi giyecek ihtiyaçlarımı karşılıyorlardı. Rusça da öğrenmiştim. Çok iyi hocalar ve güzel yöntemleri vardı. Dil öğrenirken ilk 15 günde kümesini kaybetmiş tavuk gibi oluyorsunuz ama 15 gün sonra konuşmaya başlıyorsunuz. Ne konuştuğunuzu bilmiyorsunuz ama insanlarla anlaşıyorsunuz."
Dört dörtlük sinema eğitimi yoğun bir sinema eğitimine başlar Moskova'da. Aslanyürek'e göre oradaki eğitim öyle yoğundur ki Moskova'da bir yıl sinema eğitimi alan bir öğrenci, Türkiye'de dört yıl sinema eğitimi alan öğrenciden daha fazla şey öğrenir. Okul 1918'lerde, daha sinemanın ne olduğunun, bir sanat olup olmadığının tartışıldığı yıllarda kurulmuştur. Haftanın hemen her günü sabah dokuzdan gece yarılarına kadar eğitim sürer. Bir yandan teorik ders, diğer yandan yoğun bir pratik yaparlar. 1984 yılına gelindiğinde, Aslanyürek beşinci sınıftadır. Artık diploma projesine başlama zamanı gelmiştir. Elinde yazdığı bir senaryo vardır: 'Şellale'. Çocukluğunun Antakya'sını anlatan bu filmi çekecektir. Filmini çekeceği şelaleyi bulmak için Azerbaycan'a gider. Ama yaşadıkları, bir film nasıl yapılırdan çok, bir film nasıl yapılmazın öyküsüdür.
"Başımıza gelmeyen kalmadı orada. Sanırım o zamanki Sovyetler Birliği'nin yapısının çok büyük etkisi vardı yaşadıklarımızda. Bir de SSCB'de Azerbaycan'ın çok özel bir durumu vardı. Benim gittiğim, gördüğüm Azerbaycan'da çalışan kimse yoktu. Belki bana öyle geldi.Ama filmi yapmak için çok kaldım orada, dört ay debelendik. İlk gittiğimde gerçekten çok iyi karşıladılar beni. Filmin bütçesini de devlet vermiş. Mekân bulmamız için bakanlık arabası bile verdiler.
Gösterilen ilgi inanılmazdı. Ama gittiğim ilk 1.5 ay hiçbir şey yapamadım. Sadece evden eve, restorandan restorana dolaştırıldım.
Yemek, içmek, sarhoş olmak ve eğlenmek. Ancak 1.5 ay sonra kendime gelebildim. Ben Hazar Denizi kenarında sızıyorum, ayıldığımda bakıyorum ki başka bir yerde yemeğe oturmuş, içki içiyorum. Sonunda diploma projesi olarak 'Şellale'yi çekemedim. Moskova'ya döndüm ve okuldaki stüdyolarda başka bir film çektim." Moskova'da bir Suriyeli ile evlenmiş, bir de çocuğu olmuştur. Okul bittiğinde Türkiye'ye dönmeye karar verir. Çünkü o artık bir misyon adamıdır ve kendisine Sovyetler Birliği'nden çok Türkiye'de ihtiyaç vardır. 1986'nın sonlarında Türkiye'ye döner. "Hemen gözaltına alındım. İki ay kadar kaldım içeride. Gözlerim bağlandı. Sorgulandım. Memleketin kaçta kaçını sattığımı sordular.Koşullar çok kötüydü. Bazı şeyleri kanıtlayamayacağım için söylemiyorum. Siz tahmin edersiniz artık. Sonra bıraktılar. Hakkımda dava açıldı. 32 cinayet, beş altı tane kundaklama, altı yedi tane banka soygunu falan. Hepsini ben yapmışım. Hem de bunları Sovyetler'deyken yapmışım.
DGM'de yargılanırken iddianameyi okuyan savcı bile gülüyordu. Çünkü cinayetler, kundaklamalar Maraş'tan tutun, Adana, Samandağı, Reyhanlı ve Antakya'ya kadar neredeyse aynı gün, aynı saatte olanlar vardı.
Moskova'daki elçilikten de raporum geldi. Ne zaman nefes aldığımı bile yazmışlardı. Böylece dava düştü."
Sırada askerliği vardır artık. Hemen askere götürülür. Üniversite mezunu olmasına karşın 'sakıncalı piyade' olarak yaptırılır askerliği. Terhisten sonra Antakya'ya döner ve çocukken yaptığı gibi taş yontmaya başlar.
Ama bir yandan da aklı sinemadadır. Bu nedenle ilk uzun metrajlı filmini çekmek için 1992 yılında yeniden gider Moskova'ya.Gösterilmeyen film "Filmin adı 'Vagon'du. 1992'de çekimlere başladık, 1993'te bitirdik. Kültür Bakanlığı'ndan filmin çekimi için para almıştım. Şimdi film burada ama piyasaya hiç çıkarmadım. Tümüyle bir Rus filmi oldu. Yanlış bir başlangıçtı benim için. Çünkü Türkiye'de öyle bir film gitmezdi. O bende Rus sinemasının tamamen hâkim olduğu bir dönemde çekilmişti. Daha burada gözümü açamamıştım. Film ekibinin,oyuncularının tümü Rus'tu. Bu yüzden Türkiye'deki piyasaya pek uygun bir film olmadı."
Yeniden Türkiye'ye döner Aslanyürek ve Antakya'da taş yontmayı sürdürür. Bu arada da öğretim üyesi olmak için çeşitli üniversitelere başvurur. Sonunda Marmara Üniversitesi'nden olumlu yanıt gelir, Sinema-Televizyon bölümünde öğretim görevlisi olur. Ama aklında hep 'Şellale'yi çekmek vardır.
"Sonunda bu yıl biraz ödünç para, biraz sponsorlukla filme başlayabildim. Neredeyse sıfır bütçeyle, hatta bütçe bile yapmadık.Gönüllü, bu işe yüreğini koymuş bir kadro vardı."
'Şellale', 1950'li yıllarda geçen bir öykü. Aslanyürek de bu öykünün tanıklarından. Film o yıllarda Demokrat Partili olan babası ile Halk Partili olan amcasının birbirlerini görmemek için bitişik evlerinin avlusuna duvar örmelerini, buna karşın duvarın üzerinden de sürekli kavga etmelerini, ailenin ancak Aslanyürek'in kız kardeşinin bir kaza sonucu yanarak ölmesiyle barışmasını anlatıyor. Aklı heykelde kaldı "Bu, Türkiye'nin bir dönemi. Daha doğrusu Antakya'da bir zaman diliminde geçen olayları. Ağır bedeller ödemeden de duvarların
yıkılabileceğini, kardeşin kardeşe sarılabileceğini anlatmak istedim.
Burada anlatılan bir aile trajedisi. Ama sanıyorum bu aynı zamanda bu dünyanın da bir trajedisidir. Devletleri de kardeş sayarsak, devletler de ağır bedeller ödemeden barışabilirler."
Aslanyürek Türkiye'de ilk filmini çekmiş ama aklı hâlâ heykelde. "Ben heykelden birkaç film için bu yılları ödünç aldım" diyor "Ama şimdiden 23 senemi sinemaya vermiş oldum."
Aslanyürek'in heykelden aldığı izin kafasındaki üçlemeyi bitirene kadar sürecek. Senaryosunu yazdığı 'Eve Giden Yol' filmi seferberlik yıllarını anlatıyor 1911'den 1918'e kadar. Senaryosu biten bir diğer film projesi de 'Karmaşa'. Antakya'nın Fransız işgalindeki yıllarını kapsıyor. Yani 1939'a kadar. Çekimini bitirdiği 'Şellale' de 1960'a kadar olan süreci içeriyor.
Antakya'dan doğan 'Şellale', Suriye'ye geçip Şam üzerinden, Kiev'e, oradan Moskova'ya gidiyor ve Sovyetler Birliği'nden Türkiye'ye dönüp yine Antakya'dan denize varıyor; tıpkı Aslanyürek'in düşleri gibi.
yönetmen, akademisyen
Prof. Dr. Semir Aslanyürek
15 Ağustos 1956 tarihinde Antakya'da doğdu. İlk ve orta eğitimini Antakya'da tamamladı. 1975 yılı sonbaharında Şam'a gitti. 1978 yılına kadar Şam Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde öğrenim gördü.
Yaptığı bir taş yontu ile Sovyetler Birliği'nden burs kazandı. 1979 yılında Sovyetler Birliği'ne gitti. Henüz okulun hazırlık sınıfındayken heykel eğitimi görmek yerine sinemayı tercih etti. 1980 yılından 1986 yılının sonuna kadar Moskova Devlet Sinema Enstitüsü (VGIK) Film Yönetimi Fakültesi, Oyunculuk, Sinema ve TV Filmi Bölümü'nde Lisans ve Yüksek Lisans eğitimi gördü.
Sinema Enstitüsü'nde "Yara" "Babil'de Yalnızlık" ve "Yukarda Havalar Temiz" adlı kısa filmlere imza attı.
1986 yılının sonlarında Türkiye'ye döndü. 18 ay askerlik yaptı. Antakya'da 2 yıl taş yontarak hayatını kazanmaya çalıştı.
1990 yılında Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi, Sinema TV Bölümü'nde öğretim görevlisi olarak işe başladı.
1993 yılında "Vagon" adlı ilk uzun metrajlı filmini çekti ancak yapım sonrası çalışmalarını tamamlayamadı. İkinci Uzun metraj filmi olan "Şellale"yi 2001 yılında çekti.
1995 yılında doçent, 2002 yılında profesör unvanını aldı.
2003 yılında "Çağlar İçinde Antakya" adlı bir belgesel çalışması yaptı. Yine 2006 yılında "Eve Giden Yol" adlı üçüncü Uzun metraj filmini çekti.
Arapça ve Rusça biliyor.
ESERLERİ:
Senaryo Kuramı ve "Bir Dağ Düğünü" adlı yayınlanmış iki kitabı ve "Sinema ve TV'de Görüntü Kurgusu" adında Rusçadan bir çevirisi var.
Akademik Yaşamı
2002 M.Ü. GSF Sinema TV. Bölümü’nde profesörlük.
1995 M.Ü. GSF Sinema TV. Bölümü’nde doçentlik.
1994 M.Ü. GSF Sinema TV. Bölümü’nde yardımcı doçentlik
1993 M.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde sanatta yeterlik.
1979-1986 SSCB Devlet Sinema Enstitüsü, Film Yönetmenliği Fakültesi, Oyunculu Film Yönetimi Bölümü’nde lisans ve yüksek lisans.
FİLMLERİ:
Kaos - 2018 (Sinema Filmi)
Lal - 2013 (Sinema Filmi)
7 Avlu - 2009 .... 35mm, 100'
Eve Giden Yol - 2006 .... 35mm, 130'
Şellale - 2001 .... 35mm, 120'
Vagon - 1993 .... 35mm, 95'
Yönetmenliğini Yaptığı Belgesel Filmler
Çağlar İçinde Antakya - 2003 .... Belgesel
Yönetmenliğini Yaptığı Kısa Filmler
Kapı - 2003
Yukarda Havalar Temiz - 1986
Babil’de Yalnızlık - 1986
Yara - 1982
Senarist
Lal - 2013 (Sinema Filmi)
7 Avlu - 2009 .... 35mm, 100'
Agent - 2004
Eve Giden Yol - 1990, 2000
Şelale - 1984, 1999
Kızıl - 1995, 1998
Karmaşa - 1993, 1995
Vagon - 1986
Senfoni - 1985
Ödülleri
Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, birincilik ödülü. 1999
Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, ikincilik ödülü. 1998
Yunus Nadi Senaryo Yarışması, mansiyon. 1992
“Vagon - Moskova 1985, (1992 Yunus Nadi Senaryo Yarışması, Mansiyon)
“Eve Giden Yol - Antakya-İstanbul 1989-1998 (1998 Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, İkincilik)
“Şelale - Moskova-İstanbul 1984-1999 (1999 Kodak-Antrakt Senaryo Yarışması, Birincilik)
Yayınları
1995 Antrakt Yayınları, Sinema’da Görüntü Kurgusu (çeviri)
1998 Yayıncılık, Senaryo Kuramı
1989-2001 tarihleri arasında yayınlanan Bilim ve Sanat, Yeni Yüzyıl, Antrakt, Klaket ve diğer dergilerde sinema yazıları ve söyleşiler.
“Senfoni - Moskova 1986 (Senaryo)
“Duruşma Gecesi - 1994 (Friedrich Dürrenmatt’tan uyarlama senaryo)
“Karmaşa - İstanbul 1993-1995 (Senaryo)
“Kızıl - İstanbul 1995 (Senaryo)
“İstanbul-İstanbul”, İstanbul 2000 (Senaryo. Yazımı devam ediyor)
“Kayıp - İstanbul 2001 (Senaryo. Yazımı devam ediyor)
Film Yönetimi Atölyesi (Yazımı devam ediyor)
Reklam Çalışmaları
Türkiye İş Bankası “Sağduyu - serisinde ve “Verita - ile “Dışbank - ve “Telsim, Çıldıran Müdür - reklamlarında yardımcı yönetmen,
Kalp Vakfı için üç filmde, “Türk Modası Şimdi de Moskova’da”, Esbank “Dert Çekmeyin, Kart Çekin - serisinin üç filminde ve “Gezer Terlik - imaj reklamlarında yönetmen
HAKKINDA YAZILANLAR
Semir Aslanyürek Hakkında
Semir Aslanyürek doğduğu Antakya'dan Şam'a gidip tıp ve güzel sanatlar eğitimi aldı. Oradan Sovyetler Birliği'ne geçip yedi yıl sinema okudu. Türkiye'ye dönüp, gençliğinden beri peşinden koştuğu düşü, 'Şellale' filmini sonunda tamamladı.
Yüksek kayalardan köpürerek yuvarlanıyor sular. Havada döne döne küçük bir gölete dökülüyor. Şelalenin dibinde, suyun kayalara çarpıp dağıldığı küçük göletin etrafında toplanmış kadınlar. Bağıra çağıra bir gece önce gördükleri rüyalarını anlatıyorlar. Çünkü eski bir inanışa göre 'rüyalar akan suya anlatılır ve yorumu Yusuf peygambere mahsustur.' Bu yüzden Antakya yöresinde rüyalar şelaleye anlatılır ve buralarda şelaleye 'şellale' denir. Şelalenin dibindeki göletin kenarında bir kayaya oturan kadın hışımla göğsünü açıp dövünüyor, saçını başını yolarak öfkeyle anlatıyor rüyasını. Bir başka kadın bir öncekinin tersine sakin ama çok üzgün rüyasını anlatırken. Yeni gelen bir kadın gülümseyerek bakıyor şelaleye. Bir başkası yüzündeki acının çizgileriyle başlıyor rüyasını anlatmaya. Ama hiçbirinin sesi duyulmuyor şelalenin gürültüsünden. Bir kadının rüyası bittiğinde şelalenin köpüren suları ekranı kaplıyor. Görüntü donup kalıyor. Antakya'dan başlayan öykü montaj masasının başından kalktı Semir Aslanyürek. Ardındaki ekranda bıraktığı, yıllardır peşinden koştuğu düşü 'Şellale' filminin artık montaj aşamasına gelmiş görüntüleriydi.
Aslanyürek'in yaşam öyküsü 1956 yılında Antakya'da başlıyor. Dokuz yaşından itibaren taş yontuyor Antakya'ya bağlı Harbiye'deki 'Şellale'nin dibinde. Zaten buralarda her üç kişiden en az biri heykel yapar. Bütün Akdeniz kıyısına buradan gider taş heykeller. Üniversite çağına gelince Ankara'ya gidip Dil Tarih Coğrafya Fakültesi'ne kayıt yaptırıyor. Ancak o yıllardaki siyasal kamplaşmanın getirdiği şiddetten nasibini alıp kötü bir dayak yiyince Antakya'ya geri dönüyor.
Antakya'da bir arkadaşı dil öğrenmek için Suriye'ye gitmek ister. Aslanyürek de ona yardımcı olacaktır. Birlikte Ankara'ya Suriye Büyükelçiliği'ne giderler. Elçilik görevlileri nasıl gideceğini, ne yapacağını anlatırlar arkadaşına. Bir yanlış anlama sonucu Aslanyürek'in de gitmek istediğini sanarak formalite gereği bir sınava gireceğini anlatırlar. O da "Niye olmasın" diyerek Suriye'ye gitmeye karar verir. "Suriye'ye gitme fikri orada çıktı. Tamamen bir tesadüf. Aslında ben tesadüflere inanmıyorum. En basit rastlantılar bile insan aklının ermeyeceği kadar karmaşık ve önemli." Arkadaşıyla birlikte Şam'a gider Aslanyürek. Kaydını tıp fakültesine yaptırır. Artık Şam'da maceralı günler başlamıştır. Üç yıl tıp eğitimi görür. Ancak doktorluk ona göre değildir. Hocaları "Ne sen uğraş, ne de bizi uğraştır" der. Bunun üzerine güzel sanatların heykel bölümüne geçer. Dokuz yaşından beri yaptığı gibi taş yontmaya başlar yeniden. Birgün arkadaşıyla Türkçe konuşarak giderken yanlarına biri yaklaşıp Azeri Türkçesiyle konuşmaya başlar. Bu kişi Şam'daki Sovyet Kültür Merkezi'nin Azeri müdürüdür. Sovyet Kültür Merkezi'ne gidip gelmeye başlar.
"9 Mayıs Sovyetler'in Zafer Bayramı'dır. İkinci Dünya Savaşı'nda Almanya'nın kesin yenilgiye uğratılıp teslim olduğu gün. Her yıl 9 Mayıs'ta bir resepsiyon verilir. Ben de davetliydim. O yıllarda öğrenciyim, ailem para gönderiyor. Bir çelenk yaptırmak istedim bayram için. Param çıkışmadı. Bunun üzerine bir yontu hediye etmeye karar verdim. Onu yaptım. Resepsiyona gittiğimde de yontuyu hediye ettim. Sanıyorum iki hafta sonra Leningrad Güzel Sanatlar Akademisi'nden bir heykeltıraşla bir gazeteci gelmişti.Tanışıp konuştuk biraz." Sovyetler Birliği'nden gelenler yontuyu çok beğenmişti. Heykeltıraş olanı "Sana burs verelim, gel akademinin heykel bölümünde yedi yıl oku" der. Ama Aslanyürek sinema okumak istiyordur. Bunu söyler Türkçe. Ancak kültür merkezinin Azeri müdürü bu söylediklerini tercüme etmez. "Sen" der "Önce bir git oraya. Birkaç ay sonra bölümünü değiştirirsin. Önce bir hak kazan." Aslanyürek kabul eder, Şam'dan Sovyetler Birliği'ne geçer. Şam'dayken öğrenci pasaportuyla yılda üç kez Türkiye'ye gelmektedir. Ama Sovyetler'e geçmesiyle, artık yedi yıl süreyle Türkiye'yi göremeyeceği günler başlamıştır. Kiev'de öğrencidir Aslanyürek. Planladığı gibi heykel bölümünü bırakır, sinema okumaya başlar. Bir sene sonra'da daha iyi bir sinema okuluna gitmek için Moskova'ya geçer. SSCB Devlet Sinema Enstitüsü'nün sınavlarına katılır. "Moskova'daki okul çok önemliydi. Devlet bütün ihtiyaçlarımı karşılıyordu. Öğrenci yurdunda kalıyordum. Burs veriyorlardı. İki senede bir elbise, ayakkabı, palto gibi giyecek ihtiyaçlarımı karşılıyorlardı. Rusça da öğrenmiştim. Çok iyi hocalar ve güzel yöntemleri vardı. Dil öğrenirken ilk 15 günde kümesini kaybetmiş tavuk gibi oluyorsunuz ama 15 gün sonra konuşmaya başlıyorsunuz. Ne konuştuğunuzu bilmiyorsunuz ama insanlarla anlaşıyorsunuz."
Dört dörtlük sinema eğitimi yoğun bir sinema eğitimine başlar Moskova'da. Aslanyürek'e göre oradaki eğitim öyle yoğundur ki Moskova'da bir yıl sinema eğitimi alan bir öğrenci, Türkiye'de dört yıl sinema eğitimi alan öğrenciden daha fazla şey öğrenir. Okul 1918'lerde, daha sinemanın ne olduğunun, bir sanat olup olmadığının tartışıldığı yıllarda kurulmuştur. Haftanın hemen her günü sabah dokuzdan gece yarılarına kadar eğitim sürer. Bir yandan teorik ders, diğer yandan yoğun bir pratik yaparlar. 1984 yılına gelindiğinde, Aslanyürek beşinci sınıftadır. Artık diploma projesine başlama zamanı gelmiştir. Elinde yazdığı bir senaryo vardır: 'Şellale'. Çocukluğunun Antakya'sını anlatan bu filmi çekecektir. Filmini çekeceği şelaleyi bulmak için Azerbaycan'a gider. Ama yaşadıkları, bir film nasıl yapılırdan çok, bir film nasıl yapılmazın öyküsüdür.
"Başımıza gelmeyen kalmadı orada. Sanırım o zamanki Sovyetler Birliği'nin yapısının çok büyük etkisi vardı yaşadıklarımızda. Bir de SSCB'de Azerbaycan'ın çok özel bir durumu vardı. Benim gittiğim, gördüğüm Azerbaycan'da çalışan kimse yoktu. Belki bana öyle geldi.Ama filmi yapmak için çok kaldım orada, dört ay debelendik. İlk gittiğimde gerçekten çok iyi karşıladılar beni. Filmin bütçesini de devlet vermiş. Mekân bulmamız için bakanlık arabası bile verdiler.
Gösterilen ilgi inanılmazdı. Ama gittiğim ilk 1.5 ay hiçbir şey yapamadım. Sadece evden eve, restorandan restorana dolaştırıldım.
Yemek, içmek, sarhoş olmak ve eğlenmek. Ancak 1.5 ay sonra kendime gelebildim. Ben Hazar Denizi kenarında sızıyorum, ayıldığımda bakıyorum ki başka bir yerde yemeğe oturmuş, içki içiyorum. Sonunda diploma projesi olarak 'Şellale'yi çekemedim. Moskova'ya döndüm ve okuldaki stüdyolarda başka bir film çektim." Moskova'da bir Suriyeli ile evlenmiş, bir de çocuğu olmuştur. Okul bittiğinde Türkiye'ye dönmeye karar verir. Çünkü o artık bir misyon adamıdır ve kendisine Sovyetler Birliği'nden çok Türkiye'de ihtiyaç vardır. 1986'nın sonlarında Türkiye'ye döner. "Hemen gözaltına alındım. İki ay kadar kaldım içeride. Gözlerim bağlandı. Sorgulandım. Memleketin kaçta kaçını sattığımı sordular.Koşullar çok kötüydü. Bazı şeyleri kanıtlayamayacağım için söylemiyorum. Siz tahmin edersiniz artık. Sonra bıraktılar. Hakkımda dava açıldı. 32 cinayet, beş altı tane kundaklama, altı yedi tane banka soygunu falan. Hepsini ben yapmışım. Hem de bunları Sovyetler'deyken yapmışım.
DGM'de yargılanırken iddianameyi okuyan savcı bile gülüyordu. Çünkü cinayetler, kundaklamalar Maraş'tan tutun, Adana, Samandağı, Reyhanlı ve Antakya'ya kadar neredeyse aynı gün, aynı saatte olanlar vardı.
Moskova'daki elçilikten de raporum geldi. Ne zaman nefes aldığımı bile yazmışlardı. Böylece dava düştü."
Sırada askerliği vardır artık. Hemen askere götürülür. Üniversite mezunu olmasına karşın 'sakıncalı piyade' olarak yaptırılır askerliği. Terhisten sonra Antakya'ya döner ve çocukken yaptığı gibi taş yontmaya başlar.
Ama bir yandan da aklı sinemadadır. Bu nedenle ilk uzun metrajlı filmini çekmek için 1992 yılında yeniden gider Moskova'ya.Gösterilmeyen film "Filmin adı 'Vagon'du. 1992'de çekimlere başladık, 1993'te bitirdik. Kültür Bakanlığı'ndan filmin çekimi için para almıştım. Şimdi film burada ama piyasaya hiç çıkarmadım. Tümüyle bir Rus filmi oldu. Yanlış bir başlangıçtı benim için. Çünkü Türkiye'de öyle bir film gitmezdi. O bende Rus sinemasının tamamen hâkim olduğu bir dönemde çekilmişti. Daha burada gözümü açamamıştım. Film ekibinin,oyuncularının tümü Rus'tu. Bu yüzden Türkiye'deki piyasaya pek uygun bir film olmadı."
Yeniden Türkiye'ye döner Aslanyürek ve Antakya'da taş yontmayı sürdürür. Bu arada da öğretim üyesi olmak için çeşitli üniversitelere başvurur. Sonunda Marmara Üniversitesi'nden olumlu yanıt gelir, Sinema-Televizyon bölümünde öğretim görevlisi olur. Ama aklında hep 'Şellale'yi çekmek vardır.
"Sonunda bu yıl biraz ödünç para, biraz sponsorlukla filme başlayabildim. Neredeyse sıfır bütçeyle, hatta bütçe bile yapmadık.Gönüllü, bu işe yüreğini koymuş bir kadro vardı."
'Şellale', 1950'li yıllarda geçen bir öykü. Aslanyürek de bu öykünün tanıklarından. Film o yıllarda Demokrat Partili olan babası ile Halk Partili olan amcasının birbirlerini görmemek için bitişik evlerinin avlusuna duvar örmelerini, buna karşın duvarın üzerinden de sürekli kavga etmelerini, ailenin ancak Aslanyürek'in kız kardeşinin bir kaza sonucu yanarak ölmesiyle barışmasını anlatıyor. Aklı heykelde kaldı "Bu, Türkiye'nin bir dönemi. Daha doğrusu Antakya'da bir zaman diliminde geçen olayları. Ağır bedeller ödemeden de duvarların
yıkılabileceğini, kardeşin kardeşe sarılabileceğini anlatmak istedim.
Burada anlatılan bir aile trajedisi. Ama sanıyorum bu aynı zamanda bu dünyanın da bir trajedisidir. Devletleri de kardeş sayarsak, devletler de ağır bedeller ödemeden barışabilirler."
Aslanyürek Türkiye'de ilk filmini çekmiş ama aklı hâlâ heykelde. "Ben heykelden birkaç film için bu yılları ödünç aldım" diyor "Ama şimdiden 23 senemi sinemaya vermiş oldum."
Aslanyürek'in heykelden aldığı izin kafasındaki üçlemeyi bitirene kadar sürecek. Senaryosunu yazdığı 'Eve Giden Yol' filmi seferberlik yıllarını anlatıyor 1911'den 1918'e kadar. Senaryosu biten bir diğer film projesi de 'Karmaşa'. Antakya'nın Fransız işgalindeki yıllarını kapsıyor. Yani 1939'a kadar. Çekimini bitirdiği 'Şellale' de 1960'a kadar olan süreci içeriyor.
Antakya'dan doğan 'Şellale', Suriye'ye geçip Şam üzerinden, Kiev'e, oradan Moskova'ya gidiyor ve Sovyetler Birliği'nden Türkiye'ye dönüp yine Antakya'dan denize varıyor; tıpkı Aslanyürek'in düşleri gibi.